Að Slútnesi

Það var hér í gamla daga, meðan það þótti fínt að vera sósíalisti, helst af öllu ungur sósíalisti. Þá skömmuðust menn sin ekki fyrir skoðanir sínar og fóru í feluleik eins og nú er gert.

Nei og aftur nei. Þetta var í gamla daga meðan menn máttu hafa róttækar skoðanir og þurftu ekkert að skammast sín fyrir þær.

Þetta var um mitt sumar 1948, áður en Ísland gekk í NATÓ og friðsæld var mikil í landi og meðal þjóðar. Þá vorum við KRingar að hrifsa til okkar Íslandsmeistaratitilinn frá þessum fáráðum í Fram. Þessu félagi má þó ekki líkja við þá "framara" sem ort var um í vísunni frægu.

Fram þjáðir menn í þúsund löndum
þjakaðir af drykkju og greddu.
Og haf'ekkert meir undir höndum
en hlýjuna af Snorra-Eddu.

 

Ég man að ég reis upp við dögg í litla risherberginu mínu á Lindargötunni við þrumur og eldingar. Ég varð nú hálf smeykur við þetta, en gat þó huggað mig við ég svaf sem betur fer ekki einn þá nótt. Ég hafði kynnst stúlku í Æskulýðsfylkingunni, afar huggulegri stelpu að austan. Ég man ekki lengur frá hvaða sveit, en hún lá nærri einhverju fiskiþorpinu. Þetta var eiginlega fyrsta ástin í lífi mínu. Fyrsta ástin sem eitthvað kvað að.

Hvorugt okkar gat sofnað aftur, en nóg um það.

Þennan dag fórum við um það bil þrjátíu félagar í Æskulýðsfylkingunni í sumarferðalag norður og austur og svo framvegis. Guðmundur Jónasson var fararstjóri, mig minnir að hann hafi verið í forsvari fyrir okkur ungsósíalista á þeim tíma, eða amk meðal helstu foringjanna. Afar indæll maður.

Við stoppuðum fyrst í Ferstiklu. Þá voru engin göng og vegir erfiðir. En þetta hafðist. Þar drukkum við kaffi og sungum nokkra baráttusöngva. Við vorum semsagt stödd í návígi við lægi það sem herskip hans hátignar notaði meðal annars til að klyfja skip í förum norður til Múrmansk til hjálpar Stalín sjálfum á stríðsárunum. Við fórum samt voðalega lítið út úr húsi enda var leiðinlegt veður, rigning með köflum og hryssingslegt yfir að líta.

Við ókum síðan að Fornahvammi þar sem matur beið okkar. Mikið var maður nú feginn. Garnirnar voru farnar að gaula hærra í mér en í garnastöð Sambandsins forðum. Ég og daman mín skutumst afsíðis smá stund en síðan var haldið áfram yfir Holtavörðuheiði og náum til Blönduóss rétt eftir miðnætti. Þar reistum við tjöld fyrir framan gistihúsið. Dimmt var yfir en engin rigning.

Ég fékk auðvitað að skora mark þarna á Blönduósi, enda höfum við KRingar löngum verið sókndjarfir.

Við héldum síðan áfram í súld og leiðinda veðri. Upphaflega ætluðum við að drekka kaffi í Varmahlíð, en lítið varð úr því. Við stímdum beina leið til Akureyrar og fengum okkur í svanginn á hóteli þar. Man ekki hvað það heitir eða hét. Við skoðuðum síðan Akureyri í nokkra klukkutíma og fékk ég nokkra blauta kossa þarna í garði einhvers staðar. Ég man voða lítið annað frá staðnum, annað en að einhverjir íhaldsdrengir eða framsóknarfjósamenn á svipuðum aldri og við hreyttu að okkur ónotum; töluðu um kommúnistakóna og sögðu að við værum svikarar við íslensku þjóðina.

Ég efa þó að nokkur þeirra hafi elskað Ísland og íslenska þjóð eins heitt og meðaljóninn í hópi okkar. Við vorum þó amk ekki búnir að girða niður um okkur fyrir Kananum.

En til að gera langa sögu stutta héldum við áfram ferð okkar og ókum austur í þingeyska framsóknarloftið. Við ætluðum að skoða okkur þar um, mæna á hið fagra umhverfi Mývatns og skoða gróður í Slútnesi, sem ku vera gróðursælasti blettur á Íslandi. Og þangað komumst við, þreytt og lúin.

En ég var nokkuð sæll með dís drauma minna í fanginu alla leiðina. Æjá, þá var maður ungur og lék sér.

En ekki vissi ég þá, að í þessum góða hópi, væru svikarar, sem aðeins rúmum mánuði síðar tóku að ybba gogg vegna Tékkagaldursins. En sem betur fer voru þeir fáir.

En því miður var dís drauma minna í þeim hópi.